Voorwoord ACOM Journaal mei 2022
Ik schrijf dit voorwoord op 4 mei, de dag waarop we de gevallenen herdenken en de dag voor de dag waarop we onze vrijheid vieren.
Dit jaar vieren we 77 jaar vrijheid, en door de ontwikkelingen in Oekraïne wordt nog maar eens benadrukt dat vrijheid nooit vanzelfsprekend is en in een fractie van een seconde veranderd kan zijn. Maar elk jaar zijn dit voor mij, en welllicht velen van u, toch al dagen met mixed emotions.
Ik probeer mij te verplaatsen in de mensen die voor ons aller vrijheid het hoogste offer hebben gebracht en hun naasten. Dat roept bij mij altijd een enorm gevoel van waardering en respect op, - maar ook dankbaarheid. En dan kan ik mij nog steeds niet indenken hoe intens die periode en omstandigheden geweest zijn en voor welke onmogelijke keuze(s) die mensen gestaan hebben.
Vervolgens gaan die momenten van herdenken en bezinning over naar een moment van vreugde als we onze vrijheid vieren. Zelfs nu, terwijl vele miljoenen mensen op een afstand die in een dag met de auto te overbruggen is, geconfronteerd worden met een grote en niets respecterende agressor. Voor zover dat voor mij te volgen is verbaas ik mij dagelijks over de strijdvaardigheid en het voortzettingsvermogen van de Oekraïners en de weerstand die ze lijken te bieden aan de grote agressor.
Met ‘zover-dat-voor-mij-te-volgen-is’ doel ik overigens op de betrouwbaarheid van de beschikbare informatie en de grote mate van desinformatie dienaangaande. Het is in ieder geval overduidelijk dat miljoenen mensen zich in een erbarmelijke situatie bevinden en de kans dat dit snel veel beter zal worden is erg klein. Vele doden en gewonden; grote delen van het land liggen in puin. Áls er weer (een vorm van) vrede komt zal het nog vele decennia duren om het land weer op te bouwen en de economie te herstellen.
Overigens is nu ook al duidelijk dat de gevolgen van de daden van deze grote agressor impact hebben op de gehele wereld. Dus ook op ons als Nederlanders in het algemeen en op u als medewerker van Defensie in het bijzonder. De inflatie schiet de lucht in, er komen steeds meer lege schappen in de winkels en op zaken die we normaliter vrijwel direct konden kopen zitten ineens lange levertijden en soms zelfs een leveringsstop.
En dan valt het op het moment voor ons wellicht nog wel mee. Ik moet er dan ook niet aan denken wat er de komende jaren gaat gebeuren als we bezien hoeveel graan er bijvoorbeeld uit Oekraïne (en Rusland) kwam en wat voor effect het terugvallen van die leveringen de komende jaren gaat hebben op de ontwikkelingslanden.
Daarnaast is iedereen er ineens van overtuigd dat de NAVO van groot belang is en dat er serieus meer geld naar de begroting van Defensie dient te gaan. Ik kan mij niet indenken dat de grote agressor dit laatste zo beoogd had. De NAVO sterker verenigd dan ooit, de Defensiebudgetten van de aangesloten landen gaan serieus omhoog en Oekraïne krijgt tot op de dag van vandaag (steeds zwaardere) wapens geleverd om het land te verdedigen.
Maar met geld alleen voor Defensie zijn de landen er nog niet. Allereerst is het evident dat er wapens en munitie geleverd worden aan Oekraïne die vaak niet zomaar gemist kunnen worden – dat zal moeten worden aangevuld. Daarnaast zal door de toegenomen budgetten wereldwijd de vraag naar militair materieel en materiaal, wapens en munitie sterk toenemen terwijl de capaciteit om dat te leveren niet zomaar kan worden uitgebreid. En let wel, ook daarvoor zijn schaarse middelen nodig; om over personeel nog maar niet te beginnen. En dat maakt het cirkeltje weer rond.
Ook onze defensie heeft grote tekorten en we zien de budgetten toenemen. Terug bij de alom bekende frase: Het Defensiepersoneel heeft recht op een (kwalitatief) voldoende gevulde organisatie met voldoende materiaal en materieel, voldoende opleidingen en oefendagen en een arbeidsvoorwaardenpakket waar respect en waardering uit spreekt om waar dan ook ter wereld de opdracht uit te kunnen voeren die de politiek aan de krijgsmacht geeft.
Voorwoord ACOM Journaal april 2022
Iedereen merkt op dit moment de gevolgen van de schandalige inval van Rusland in Oekraïne. Als we dichtbij, in eigen land, kijken schieten de prijzen omhoog en is er ineens schaarste aan allerlei producten.
Mensen die het al moeilijk hadden om de eindjes aan elkaar te knopen krijgen het met de dag moeilijker. Maar de echte pijn zit uiteraard in de Oekraïne. Hele steden en gebieden worden plat gebombardeerd of op een andere wijze vernietigd. We kennen allemaal inmiddels de beelden waaruit men op zou kunnen maken dat er ook stelselmatig oorlogsmisdrijven worden gepleegd. Hele gezinnen worden gedood aangetroffen.
Mijn gedachten gaan dan ook bovenal uit naar de Oekraïners die zo zwaar en onterecht getroffen worden. Dit is maar weer eens een bewijs dat een oorlog alleen maar slachtoffers en verliezers kent, en nooit winnaars. Want ook aan de Russische zijde zullen de verliezen groot zijn. (Jonge) mensen die sneuvelen en gezinnen die hun familieleden niet terug zien keren vanuit Oekraïne. Veelal militairen die niet eens wisten waar ze heen zouden gaan of waar ze voor zouden moeten strijden.
Waar dit alles ons de komende tijd zal brengen zal ook de tijd moeten leren. Het minst ongunstige scenario zou inhouden dat er een vorm van “vrede” gaat komen maar ook dan zullen de gevolgen nog vele jaren doordreunen. Het zal nog vele jaren duren voor Oekraïne herbouwd is en dat zal onnoemelijk veel geld gaan kosten. Daarnaast zullen de exportproducten uit Oekraïne niet ineens weer in voldoende mate op de markt komen met alle prijs- en voorraad effecten van dien. Dat laatste heeft voor de arme(re) landen vermoedelijk nog veel grotere gevolgen dan voor ons “rijke Nederland”. En let wel, dat is dan, naar mijn mening, het meest positieve scenario. Bij de andere scenario’s wil ik nog niet eens stilstaan.
Als we dichter bij huis kijken vallen meerdere zaken op. Allereerst uiteraard dat iedereen ineens beseft dat we nog steeds te weinig hadden begroot voor Defensie. Toch een beetje het gevoel van een huiseigenaar die de brandverzekering wil verbeteren terwijl het huis al in de brand staat. Maar goed, er komt vermoedelijk dus (weer) meer geld beschikbaar voor Defensie.
Extra geld ten opzichte van het laatste regeerakkoord en wellicht dat daardoor eindelijk de beloofde 2% van het BBP in 2024 gehaald gaat worden. Triest gevolg van de inval van Rusland in Oekraïne. Daarbij wijs ik ook nog maar eens op het gegeven dat die 2% de afspraak was vóór deze invasie, en dat in de Defensievisie 2035 al duidelijk was gemaakt dat dit veel te weinig was. Ik wens de politici dan ook veel wijsheid toe bij het nemen van de besluiten dienaangaande. Men komt immers overal geld te kort en het wordt er daardoor allemaal niet eenvoudiger op.
Iets heel anders, elders in dit nummer van ACOM Journaal leest u nogmaals een artikel over de verkiezingen voor het Verantwoordingsorgaan van het ABP. In die verkiezingen kunt u, voor de groep waar u deel van uit maakt (deelnemers, inclusief UGM-ers of gepensioneerden) uw stem uitbrengen. Ik roep u ook op om dat s.v.p. te doen.
Maak gebruik van uw stem(recht) en stem bij voorkeur op één van de ACOM-kandidaten. Zijn zullen zich maximaal inzetten om uw belangen te behartigen en hoewel het uiteraard gaat om de belangen van álle mensen die aangesloten zijn bij het ABP, is het goed als er mensen in het Verantwoordingsorgaan zitten die specifieke kennis van en ervaring met de militaire pensioenen hebben.
Voor nu wens ik u alle goeds en veel sterkte en wijsheid in de komende periode.
Voorwoord ACOM Journaal maart 2022
In mijn vorige voorwoord gaf ik aan dat er erg veel gebeurde aangaande Defensie en ik dan ook niet goed wist waar ik mijn voorwoord mee zou moeten beginnen. We gaven en geven al jaren aan dat de wereld om ons heen, in de ruimste zin des woords, onrustig en onstuimig is en dat er niet altijd duidelijk is waar nu de echte vijand zit of waar de risico’s zitten.
Vervolgens is er absurd veel gebeurd in die wereld om ons heen. Voor sommigen gevoelsmatig op grote afstand, in het voor velen onbekend en onbeminde Oekraïne. Veel mensen schrikken niet alleen van de beelden en wat er allemaal gebeurt in Oekraïne, maar ook van “hoe ver dat nu eigenlijk van ons verwijderd is”. Als we mensen er dan op wijzen dat het niet alleen in Europa ligt, en hemelsbreed net zover van Utrecht af ligt als Barcelona, is dat doorgaans erg confronterend.
Het meest confronterend is echter de inval van Poetin in Oekraïne an sich. Elke dag, elk uur, worden er meer grenzen overschreden en vallen er meer onschuldige slachtoffers. Ongetwijfeld tegen de verwachting van Poetin zelf en zijn adviseurs in, is hem gelukt wat de NAVO en de EU niet lukte. Er is een steeds groter wordende eenheid binnen de EU en binnen de NAVO.
Op alle mogelijke manieren worden de rijen tegen Poetin gesloten en wordt Rusland zo steeds meer de paria van de wereld. Het is Poetin zelfs gelukt om in recordtijd landen te bewegen meer geld uit te geven aan hun Defensie. Oproepen van diverse Amerikaanse presidenten werden jarenlang genegeerd of met beperkte stapjes ingevuld. Maar de recente bekendmaking van de Duitse Bondskanselier dat Duitsland niet alleen € 100 miljard beschikbaar stelt maar ook per direct 2% van het bruto binnenlands product (BBP) aan Defensie besteed zal worden is op zijn minst opvallend te noemen.
Dichter bij huis is ook te zien dat er (eindelijk) het besef komt dat de Nederlandse Defensie jarenlang is uitgekleed tot op het bot. Het vet was al jaren weg en we zijn al zover in gezond vlees aan het snijden geweest dat er verschillende amputaties hebben plaatsgevonden.
Een overgroot deel van de politieke partijen in Nederland heeft dan ook aangegeven dat er niet alleen meer geld naar Defensie zou moeten gaan maar dat we ook daadwerkelijk moeten bezien of de overeengekomen 2% van het BBP in 2024 ook in de krijgsmacht kan worden geïnvesteerd.
Voor ons is dat oprecht een no-brainer, – dat had allang geregeld moeten zijn. Nu lijkt er dus eindelijk een overgrote meerderheid te zijn die, boven op de eerder overeengekomen budgetverhoging, extra geld naar Defensie wil laten gaan.
Voor de sociale partners is er eerst een schone taak weggelegd om op korte termijn met iets moois te komen aangaande arbeidsvoorwaarden. Het is immers niet uit te leggen dat we mensen met een salaris van onder de € 2.000 (bruto) per maand vertellen dat ze elk moment kunnen worden ingezet in NAVO-verband en men daartoe verloven kan intrekken en ontslagaanvragen mag weigeren dan wel terugdraaien. Voor die taak zullen wij ons uiteraard maximaal inzetten. Defensiepersoneel heeft recht op een arbeidsvoorwaardenpakket waaruit respect en waardering blijkt.
Als de politiek dan zorgt voor een heel snelle ophoging van de budgetten en de regels aangaande (Europese) aanbestedingen en aankopen waar nodig versoepelt of opschort, kan er wellicht daadwerkelijk gebouwd worden aan de (inzetbaarheid van) Defensie in het algemeen en de krijgsmacht in het bijzonder. Daar heeft het personeel van Defensie recht op, maar bovenal heeft Nederland daar recht op: een goed gevulde, goed geëquipeerde en uitgeruste en goed getrainde defensieorganisatie. Een organisatie die waar dan ook ter wereld de opdracht uit kan voeren die de BV Nederland aan haar geeft.
Voorwoord ACOM Journaal februari 2022
Er gebeurt erg veel aangaande Defensie en ik weet dan ook niet goed waar ik mijn voorwoord mee moet beginnen. We geven al jaren aan dat de wereld om ons heen, in de ruimste zin des woords, onrustig en onstuimig is en dat het niet altijd duidelijk is waar nu de echte vijand zit of waar de risico’s zitten.
Wel wordt de laatste maanden duidelijk waarom het o zo belangrijk is dat er rust, balans en vrede is in de wereld. Als er spanningen zijn is, uiteraard volkomen terecht, alles en iedereen in rep en roer maar zien we ook wat dat doet met de prijzen. Niet alleen de prijzen van energie, maar alle prijzen omdat die effecten alleen maar doorwerken. Nut en noodzaak van Defensie was naar mijn mening al lange tijd klip en klaar maar dat wordt het nu voor steeds meer mensen hoewel er ook altijd criticasters zullen blijven.
Het staat voor mij echter als een paal boven water dat er het nodige moet veranderen binnen Defensie. Het moderniseren van het loongebouw voor militairen en de arbeidsvoorwaarden staan uiteraard hoog op mijn lijstje. Maar het moge ook overduidelijk zijn dat er op vele andere vlakken slagen gemaakt moeten worden.
Terugkomend op het eerste: het moderniseren van het loongebouw voor militairen en de arbeidsvoorwaarden. In dat opzicht hebben de sociale partners en Defensie zich parallel ingezet voor het juiste gelabelde budget. Hiervoor is structureel € 500 miljoen beschikbaar gesteld. Voor de overige zaken is (oplopend tot) € 2,5 miljard beschikbaar gesteld en binnen deze kabinetsperiode ook nog serieuze eenmalige bedragen.
Is dat genoeg? Nee, ik denk het niet, er was immers niet voor niets gevraagd om ruim € 4 miljard structureel. Maar ik ben er wel van overtuigd dat we hiermee heel grote stappen in de goede richting kunnen zetten. Aangaande het moderniseren van het loongebouw voor militairen en de arbeidsvoorwaarden kunnen we dat alleen als sociale partners samen doen.
Dat we dingen samen kúnnen doen blijkt wel uit het realiseren van de € 500 miljoen, maar ook uit de brieven die gewisseld zijn na het SOD van 2 december vorig jaar waarin duidelijk gemaakt werd dat u, met een overgrote meerderheid, het maximaal haalbare pakket binnen de arbeidsvoorwaarden had afgewezen.
In de laatste brief van Defensie staan wat mij betreft de juiste zaken om een basis te leggen voor een nieuw arbeidsvoorwaardenpakket waar wel respect en waardering uit blijkt. En dat is één van de zaken waar we als sociale partners voor moeten staan. Niet voor ons maar voor het Defensiepersoneel in het algemeen en onze leden in het bijzonder.
Als we dat realiseren, zo snel en zorgvuldig als mogelijk, zal dat bijdragen aan het beter vullen en gevuld houden van de krijgsmacht. Uiteraard is dat niet het enige en zal er ook het nodige gedaan moeten worden aan de huisvesting en infrastructuur en het verwerven en soms vervangen van het nodige materieel en materiaal. We zullen ook weer moeten “herstellen”, door op te leiden, te trainen en te oefenen, zodat de inzetbaarheid van de krijgsmacht weer kan toenemen. Maar al die zaken vergen volgens mij iets meer tijd.
Ik ben daar, met onze mensen, helemaal klaar voor. Wij hoeven geen (nieuwe) inzetbrieven te sturen of te ontvangen, wij hoeven geen wazige brieven aan het SOD te sturen of te ontvangen. We gaan op 8 februari a.s. vol optimisme naar het SOD en zijn bereid om ons maximaal in te zetten om tot een arbeidsvoorwaardenakkoord te komen waar u achter kunt staan.
En dat, beste lezer is exact mijn prioriteit 1, 2 en 3 en daar zal ik mij keihard voor (blijven) inzetten.
En dat kan alleen samen, want alleen gaat sneller, maar samen komen we verder!
Voorwoord ACOM Journaal december 2021
In mijn vorige voorwoord heb ik u gevraagd om vooral te laten weten wat u vond van “het maximaal haalbare pakket binnen de AVW-ruimte van Defensie” en velen van u hebben dat ook gedaan.
Zoals u elders in dit ACOM-Journaal kunt lezen was voor de CCOOP, waar de ACOM deel van uit maakt, de overgrote meerderheid “tegen” dit voorgelegde pakket. Aangezien ook bij de andere centrales de meerderheid tegen was is het niet tot een akkoord gekomen. Voor velen van u was de geboden structurele loonruimte veel te beperkt aangezien hiermee niet eens koopkrachtbehoud geboden werd terwijl Defensie toch echt de achterstand zou moeten wegnemen of verkleinen.
Dat men dan eenmalig € 1000 bruto zou krijgen doet precies wat er staat: het doet iets eenmaligs, en dat verbetert derhalve de inkomenspositie niet. Ook het gegeven dat bijvoorbeeld bij het Rijk een grotere structurele loonmutatie per 1 juli mogelijke bleek (al was dat gebaseerd op een iets langere looptijd) werd zeer negatief ontvangen, om nog maar niet te spreken over de VMG (Gemeentes) waar men een minimumloon van € 14 (bruto per uur) op tafel legt.
Denk u eens in wat dat zou doen met duizenden jonge militairen die voor een deel zelfs een toelage (militair specifiek) minimum (jeugd)loon moeten krijgen om het huidige minimum (jeugd)loon te behalen. En let wel militairen werken daarvoor nog steeds 38 uur, terwijl de “rest om ons heen” doorgaans 36 uur per week als standaard kent.
Ook mensen die aangeven wel in te stemmen met dit pakket gaven daarbij zelden aan dat het een goed pakket was. De boodschap was dan vaak dat ze er geen enkel vertrouwen in hebben dat Defensie met meer gaat komen. De BV Nederland heeft overal geld voor, maar blijkbaar niet voor het personeel van Defensie. De belangrijkste rode draad in de terugkoppelingen was dan ook dat er geen enkel respect en waardering blijkt uit het voornoemde pakket.
Wat mij echter het meeste stoorde was de communicatie van Defensie. Er werd direct weer gewezen naar de bonden en het feit dat de bonden (een deel van) het overleg met Defensie hebben opgeschort. Het overleg ligt volgens de minister inmiddels al een jaar stil omdat de bonden het overleg hebben opgeschort. Dat is volstrekt onjuist en zeer pretentieus. De ioREO’s vinden gewoon doorgang en zoals u weet is er ook gesproken in de Werkgroep Arbeidsvoorwaarden. Daarnaast zijn er allerlei zaken afgestemd (en geformaliseerd) als het over onderwerpen ging of gaat waarvan Sociale Partners samen van mening waren dat die geen uitstel konden dulden.
Maar met name de pretentieuze insinuaties van de minister dat er hierdoor ook geen voortgang op andere onderwerpen, zoals het loongebouw, het nieuwe personeelsmodel en het nieuwe pensioenstelsel is, is dan ook iets waar wij direct afstand van nemen. Wij willen vandaag nog aan tafel om over deze onderwerpen te praten. Formeel, met verslaglegging, zodat u snel daarna kunt lezen hoe het echt zit. Dan hoeft u het immers niet te hebben van onjuiste en pretentieuze mails vanuit het Defensie-communicatie-commando die zijn “ondertekend” door de minister, de SG en de CDS.
Zeker als we spreken over het loongebouw en het nieuwe personeelsmodel, die hadden er beide immers in 2020 al moeten zijn, en dat was toch echt voordat we voor het laatst het overleg hebben opgeschort. Daar had dus ook het budget al voor “op tafel moeten liggen”. Naar onze mening is het dan ook echt Defensie die de boel in deze traineert en deze onderwerpen niet inhoudelijk wil bespreken. Als wij met voorstellen komen worden die terstond getorpedeerd. Volgens ons ligt de reden daarvoor in het gegeven dat ook dit (veel) arbeidsvoorwaardengeld vergt en hoewel dit al vanaf 2020 beschikbaar had moeten zijn, is inmiddels wel duidelijk dat deze financiële (en beleidsmatige) ruimte er nog steeds niet is.
Dus het wordt volgens mij echt tijd dat Defensie de bonden gaat zien als sociaal én partner. Ze hoeven ons dus maar uit te nodigen voor een formele vergadering aangaande loongebouw en het nieuwe personeelsmodel en we komen. Uiteraard dient dan wel vooraf duidelijk te zijn dat er voldoende financiële en beleidsmatige ruimte is om daadwerkelijk ergens te kunnen komen. Want naast de schandalige communicatie van Defensie is dat telkenmale het probleem: men heeft geen of onvoldoende beleidsmatige en financiële ruimte om daadwerkelijk de arbeidsvoorwaarden van het defensiepersoneel te verbeteren.
Voor nu wens ik u allen en uw dierbaren fijne feestdagen en alle goeds toe. Blijf gezond en blijf strijdbaar!